Podejście psychodynamiczne wywodzi się z psychoanalitycznego paradygmatu, stale włączając do systemu terapeutycznego nowe osiągnięcia psychoanalizy, psychiatrii i psychologii. Jego głównym założeniem jest uznanie obecności nieświadomości i jej wpływu na funkcjonowanie psychiczne osoby leczonej. Kluczowy jest sposób powiązania ze sobą przeszłości i teraźniejszości, które manifestują się w objawach, myślach i postawach pacjenta. Prezentowane przez pacjenta objawy mają wieloprzyczynowe podłoże, ponieważ ich pojawianie się może wynikać zarówno z konfliktów wewnątrzpsychicznych, deficytów rozwojowych lub deficytów organicznych. W celu obrony przed bólem i lękiem człowiek używa mechanizmów obronnych, które jednak w nowych warunkach często są nieskuteczne i hamują jego rozwój oraz powodują cierpienie i bezradność. Z reguły bezpośrednim celem podejmowania terapii przez pacjentów jest potrzeba poczucia ulgi w zakresie dużego dyskomfortu psychicznego albo usunięcie symptomów lub zachowań. Człowiek pragnie również większej przyjemności oraz mniejszego cierpienia w obszarach miłości i pracy. Terapia w nurcie psychodynamicznym jest terapią długoterminową, której czas trwania wyznacza trwałość zniwelowania objawów pacjenta i zrozumienie dla własnych zachowań oraz uczuć, które przeważały w doznaniach osoby.
